“Alemina. Czarodziejki Izydy”

Jestem po lekturze najnowszej części serii „Alemina”. Po przeczytaniu ostatniej myślałam, że zbliżamy się do finału – Alemina wraz ze swoimi niezwykłymi przyjaciółmi znalazła bezpieczny dom. Tymczasem ukazał się kolejny tom, „Czarodziejki Izydy”, w którym zagrożenie przyszło z nieoczekiwanej strony.

Ponieważ od dziecka interesuję się starożytnym Egiptem, ten cykl od razu zwrócił moją uwagę. Na pierwszym planie jest mumia starożytnej księżniczki, córka królowej Hatszepsut. Wychowana przed wiekami musi poradzić sobie we współczesnym świecie.

Czy czar ochronny traci moc?

Alemina i Wyjątkowi pokonali swoich wrogów i znaleźli własną oazę spokoju – niewielką rajską wyspę. Ich codzienność wygląda sielankowo, aż do chwili, kiedy moc ochronna zdaje się słabnąć. Wyjątkowi zaczynają się rozpadać – dosłownie! Utrata futra i części ciała nie wróżą dobrze. Nie dotknęło to jedynie Aleminy i czarownicy Bianki, które czym prędzej udają się do królowej Hatszepsut. Jednak nawet dla niej jest to zaskakujące i muszą dalej szukać odpowiedzi. Podczas podróży nie tylko starają się znaleźć lekarstwo dla przyjaciół, ale docierają do świętej wyspy bogini Izydy, gdzie mają szanse poznać odpowiedź, dlaczego Biance nic się nie dzieje.

„Alemina. Czarodziejki Izydy” – dynamiczna i pełna kolorów

Ja polubiłam tę serię w pierwszej kolejności za jej liczne odniesienia do starożytności. Jednak nie jest to jedyne, co może do niej przyciągać. Akcja jest bardzo szybka i dynamiczna, wielokrotnie trudno się domyślić, jak będą przebiegać przygody Aleminy. Plusem jest również fantastyczna grafika. Przyjemne w odbiorze ilustracje mają żywe kolory. Oprócz tego jest szczypta poczucia humoru, co wpływa na odbiór całości. Plusów jest sporo, dlatego jeśli szukacie nowej wciągającej serii dla dzieci, ta będzie w sam raz.

Za egzemplarz do recenzji dziękujemy:

Komentarze

komentarze