"Wiek Męski" według Michela Leirisa

Kiedy weszłam na portal Lubię Czytać i zobaczyłam jaką notę ma książka Michela Leirisa „Wiek męski”, to trochę zwątpiłam w to miejsce. Potwierdza się chyba to, że najchętniej sięgamy po lekką literaturę, czyli taką przy której się relaksujemy. Ja mam trochę inaczej, lubię gimnastykować swój umysł. Bo „Wiek męski” to właśnie taka książka. Niektórych może drażnić, mnie zafascynowała.

Z zaciekawieniem zapoznałam się ze stadium myślowym dorastającego, a później dojrzewającego mężczyzny. Często zgadzając się z jego zdaniem. I choć innych książka denerwuje (tak wynika z recenzji), ja czytając ją uśmiechałam się i przytakiwałam w myśli. Głównym bohaterem jest zbuntowany mieszczuch, którego trzeźwe i realne spojrzenie na proces starzenia się człowieka, jest bezcenne. To intelektualista, który zachwycił mnie swoją autentycznością.

Jestem zwolenniczką książek prawdziwych, pisanych odważnie bez zbędnej pruderii czy ostrożności. Nie przeszkadzało mi to, że główny bohater jest cyniczny i przenikliwy. Zaintrygowało mnie jego trzeźwe spojrzenie na otaczającą go rzeczywistość. Bohater zastanawia się nad życiem i nad śmiercią, która jest przecież częścią naszego bytu. Czasami jest sentymentalny, a czasami zbuntowany i do bólu szczery. Wierzy w wyzwolenie siebie i innych. Wierzy w ważność swojego pisarstwa, czuje że odgrywa ważną rolę w życiu społeczeństwa, wyzwalając po drodze wszystkie swoje nostalgie oraz natręctwa, z seksualnymi włącznie. Upaja się mitologią, szukając analogii w swoim życiu. A przecież życie to schematy i łatwo jest odnaleźć pewne mechanizmy z przeszłości w naszej codziennej egzystencji.

Michel Leiris w latach 1929 – 1935 poddał się terapii psychoanalitycznej, o której napisał również w „Wieku Męskim”, podczas której zrozumiał, że warunkiem pełnego uleczenia pisarza jest napisanie biografii intymnej. W ten sposób powstała książka „Wiek męski”. I bardzo dobrze.