Półmorderca staje przed trudnymi pytaniami — czy życie jednego człowieka znaczy cokolwiek dla świata? Czy jego pojedyncze istnienie ma jakąkolwiek wartość?
„Pamiętaj mój chłopcze, że nigdy nic nie znaczyłeś dla świata. Zupełnie nic.” – takie oto motto życiowe usłyszał od swojego ojca jako dziecko Adalbert. Niedługo później został sierotą.
Jak na chłopaka, który nie pamiętał własnej matki, a ojca stracił w wieku 7 lat, Adalbert radzi sobie całkiem nieźle w życiu. Ma stałą pracę, dobrego kolegę, z którym spędza swój wolny czas, sporo podróżuje. To wszystko schodzi na dalszy plan, gdy w wyniku zupełnego przypadku na jego drodze staje Andrea.
Jak wiele w ostrzeganiu świata i swojego przeznaczenia może zmienić miłość? Okazuje się, że wszystko.
Problemy wieku dojrzałego
Przez znaczną część książki poznajemy obecną sytuację życiową Adalberta. Ma ponad 70 lat, jest samotny, w jego życiu nie dzieje się nic ciekawego. Jedyną rozrywką są spotkania z sąsiadem z naprzeciwka na drinka, oraz raz na jakiś czas kolacje z przyszywaną kuzynką.
Wieczorne posiadówki z Henrym Ullbergiem to swoista ciągła wojna na słowa – panowie udają, że się nie lubią, jednocześnie będąc sobie jedynymi przyjaciółmi. Obaj odsiedzieli wyroki pozbawienia wolności, choć nie do końca znają prawdę o przewinieniach tego drugiego.
Półmorderca to swoista kronika życia Adalberta, przy której pisaniu wciąż musi się skupiać na powrocie pamięcią do najważniejszych wydarzeń swojego życia. To kilka z nich zaprowadziło go za kratki i do starczej samotności. A co skłania go do napisania pamiętnika? Spotkanie na ulicy kobiety, którą kochał 45 lat wcześniej, a o której był pewny, że nie żyje…
W imię miłości
Andrea Altman to młoda dziewczyna, którą Adalbert poznaje zupełnie przypadkiem, pracując jako woźny w szkole. Jego najlepszy przyjaciel Henning Ringman postanawia rozwikłać zagadkę morderstwa sprzed lat i prosi o pomoc Adalberta. To w wyniku badania poszlak, staje on na progu domu Adrei.
Później wszystko dzieje się w ekspresowym tempie. W jego sercu rozkwita prawdziwy płomień miłości, którego nie gasi nawet fakt, że Andrea jest zaręczona z innym. Termin ich ślubu zbliża się nieubłaganie, a Adalbert postanawia nie oddać ukochanej bez walki na śmierć i życie.
Czytając kryminał Półmorderca czułam pewien niedosyt. Poprzednie utwory Nessera były pełne akcji i niespodziewanych zdarzeń, tutaj natomiast momentami miałam wrażenie, że do zabójstwa nigdy nie dojdzie. Sam proces zaglądania w siebie i przywoływania wspomnień bywał okropnie nużący. Oczekiwałam na spektakularne zabójstwo, skomplikowane dochodzenie i zbrodnię, za którą należy się kara.
„Półmorderca” to tymczasem bardziej zapis przeżyć wewnętrznych mordercy planującego zbrodnię. Ciekawie było przyglądać się temu, jak bystry umysł i jasno określony cel pomagają ułożyć plan prawie idealny.
Postaci stworzone przez Hakana Nessera są naprawdę ciekawe. Zarówno sam Adalbert, jak i jego przyjaciel są bardzo prawdziwi. Podobnie Andrea i jej chora matka – to kobiety, które każdy z nas mógłby spotkać na swojej drodze.
Związek Andrei z narzeczonym, mógłby być studium do badań dla psychologów, bo brak w nim jakichkolwiek oznak bliskości – za wyjątkiem seksu.
Czy polecam sięgnięcie po Półmordercę?
Tak, chociażby po to, aby dowiedzieć się, dlaczego Adalbert jest tylko „pół”, a nie mordercą. Po to, aby zrozumieć co dzieje się w głowie człowieka, który planuje zbrodnie. A wreszcie po to, aby dowiedzieć się, czy to możliwe, aby po 45 latach od zaginięcia ukochanej, spotkać ją znów na swojej drodze.
Za egzemplarz do recenzji dziękujemy wydawnictwu
Może zainteresuje Cię także:
Komentarze
